واقعیتهای زندگی گاه به دست خود ما بوجود می آید و

 کیفیت آن بستگی به اندیشه ما خواهد داشت.
 
سرزنش خود،خود باروی را کاهش میدهد. 

 
با ایجاد تصورات مثبت از خود و بالا بردن روحیه ی شکست ناپذیری، واقعیتهای ثابت و جدیدی در زندگی خود ایجاد خواهیم کرد.
 
چرا که ما در نوع خود منحصر به فرد هستیم و همتایی نداریم ما در اندازه ی خود قوی و نیرومندیم به قدر خود باهوش و دانا هستیم.
 
در حجم خود ظاهری زیبا داریم و خود را باور داریم چرا که در کارهایی که تصمیم به انجام میگیریم موفق هستیم .
 
*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.
*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*
 
زندگی را باید به رقص درآورد. زندگی، تجارت نیست. زندگی را برای نفس زندگی باید زیست. از زندگی بهره ببرید، اما آن را به سطح یک کارابزار نکشید.
 
زندگی هدف نیست، چرا که معنای هدف تنزل دادن امور به سطح وسایلی برای رسیدن به چیزهایی است و برای رسیدن به هدف همیشه باید قربانی داد و هر آنچه که دارید باید به پای هدف‌های آینده ریخت.
 
اما عشق بخشنده است، هدیه میکند و توقعی برای دریافت ندارد. پس باید زیست آنهم عاشقانه.
 
آزادی در بی آرزویی است.

تولد و مرگ اجتناب ناپذیرند ، فاصله این دو را زندگی کنیم.

انسان نمی تواند به همه نیکی کند ولی می تواند نیکی را به همه نشان دهد.

بدی را با عدالت پاسخ دهید و مهربانی را با مهربانی.

اگر تنها از امید انتظار معجزه داری در اشتباهی ، امید باید با حرکت توأم باشد.

دانستن کافی نیست باید به دانسته خود عمل کنید.

این که چقدر زمان داری مهم نیست ، چگونه می گذرانی مهم است.

نیک بخت کسی است که از حال دیگران پند گیرد و بدبخت کسی است که از حال او پند گیرند.

این دوست داشتن است که به انسان توان حرکت کردن می دهد.

یک لبخند به هم نوع می تواند دوستی را برقرار کند.

عشق در ذات انسان است نمی توان آنرا انکار کرد.انسان همواره عاشق است.

عشق به چیزهای پایدار ، انسان را جاویدان می کند.

هرگز نعمت دوست داشتن را از خود دریغ نکنید.

اگر می خواهید دوستتان داشته باشند اول باید دوست داشتن را یاد بگیرید.
 

وقتی که بجز عشق هیچ چیز برایمان باقی نمانده باشد ، برای نخستین بار آگاه می شویم که فقط عشق کافی است.

اگر می پندارید که بیش از اندازه محبت کرده اید ، دوباره فکر کنید. همیشه جایی برای عرض محبت بیشتر وجود دارد و کسی هم هست که این محبت را به او بدهید.

ما فقط با دوست داشتن می توانیم عشق را بیاموزیم.

آن زندگی که به امید فردا بگذرد ، همیشه یک روز عقب  مانده است.

روش و دستورالعملی وجود ندارد ، شما دوست داشتن را با دوست داشتن یاد می گیرید.

دانش از راه جهل به دست می آید پس ما بایستی از آنچه نمی دانیم استقبال کنیم.

ذهن متعصب همچون مردمک چشم است ، هر چه نور بیشتری بر آن بتابد جمعتر می شود.

سعی کنید تمام روزهای عمرتان را زندگی کنید. روزها را بیهوده تلف نکنید.
 
برگرفته از : کتاب بیا دریا شویم

 زندگی مثل پیانو است ، دکمه های سیاه برای غم ها و دکمه های سفید برای شادی ها . اما زمانی میتوان آهنگ زیبایی نواخت که دکمه های سفید و سیاه را با هم فشار دهی!!!!

یکی از دلایل افسردگی ها وناآرامیهای روانی ما که اغلب از آن غافلیم آن است که ما نمی توانیم دیگران راببخشیم و بدتر حتی نمی توانیم خودمان را ببخشیم.
 
شاید باور نکنید اما یک بخشش واقعی و اصیل ، قدرت برپایی انقلابی میمون و مبارک را در روان ما خواهد داشت به طوری که بتوانیم با کمترین وساده ترین ترین عمل معنای واقعی زنده بودن را تجربه کنیم !
 
دوستان !حقیقت آن است که بخشش شرایطی دارد که من در حد توان به آنها می پردازم :
 
اولین و اصلی ترین شرط بخشش آن است که ما بدون چشمداشت خود!! و دیگران را ببخشیم ومنتظر جبران آن نمانیم زیرا همین اتنظار برای تلافی عمل ما توسط دیگران دو باره لحظه هامان را نابود خواهد کرد!
 
شرط مهم و جالب دیگر بخشش آن است که ما نباید بدی های دیگران را فراموش کنیم بلکه باید آنها را ببخشیم. « ماهاتما گاندی» در این زمینه می گوید نمی توانم فراموش کنم بلکه می توانم ببخشم!
 
ویکی دیگر از بزرگان هم جمله جالب و تامل بر انگیزی دارد : فراموش کردن کار انسانهای ابله است و بخشش کار انسانهای بزرگ !
 
پس از حالا اینگونه زندگی کنیم : ببخشیم وبرویم!، بی چشمداشت، بی فراموشی!!!

 
زیرا حافظ بزرگ می فرماید :
تو با خدای خود انداز کارو دل خوش دار
که  رحم  اگر   نکند  مدعی  خد ا بکند

سحر

واین نظرات شماست که منو دلگرم میکنه!